Wyobraź sobie Niewidzialny Park Narodowy. Nie został powołany aktem urzędowym. Nie było blasku fleszy i czerwonej wstęgi. Powstał wolą i energią obywateli.

Turnickie lasy to miejsce niezwykłe i wyjątkowe na wiele sposobów i w różnych wymiarach. To właśnie tu w niezwykły sposób historia współczesna splątała się z historią naturalną. W czasach rozbiorów ten rejon był pod panowaniem Habsburgów, po I wojnie była to część polskiego województwa lwowskiego. U schyłku drugiej wojny teatr akcji Wisła i późniejszych przesiedleń.

W dolinach rozciągających się na obszarze projektowanego Turnickiego Parku Narodowego jeszcze kilkadziesiąt lat temu tętniło życie. Borysławka, Arłamów, Grąziowa. Dziś to tereny sukcesji lasu. Proces dziczenia powoli zaciera ślady mieszkających tu niegdyś Polaków, Żydów, Ukraińców i innych przedstawiciel wielokulturowej układanki…

W Turnicy są też miejsca nietknięte ręką człowieka od setek lat. To tereny dochodzących do 600 metrów wzniesień lub głębokich leśnych jarów. Na trudno dostępnych dla ciężkiego sprzętu obszarach nadal rosną skupiska potężnych starych drzew. Gigantyczne Jodły, kolosalne Buki, wiekowe Jawory. To prawdziwa kraina żywych pomników. W 2016 rosło tu ponad 6000 drzew o wymiarach pomnikowych. Niestety, intensywne wycinki na tym terenie nie omijają także tych najstarszych drzew.

Chcemy by Turnicki stał się widzialny. To projekt zapoczątkowany obywatelsko, rozwijany przez osoby skupione wokół Kwitnącej Otuliny, sieci osób zaangażowanych w ochronę dziedzictwa kulturowego i naturalnego Pogórza Przemyskiego.